Plukrijp (België)

Een plek waar iedereen meedraait, meewerkt op vrijwillige basis omdat dat de sleutel is tot succes. Toen ik m'n verblijf wilde regelen zei een fijne en zachte stem aan de andere kant van de lijn “Het enige wat je hoeft te doen is hier te geraken”. Zo vanzelfsprekend kan het dus ook.

Het is een oord waar mensen uit heel Europa langskomen om hier even (of langer) te verblijven en zo is de plek altijd in beweging.

'Leven', en wat daar voor nodig is.

Zijn we eenlingen of zijn we gemaakt om in groepen te werken?

Volgen we nu -in grote lijnen- niet massaal een weg die maatschappelijk gezien van ons verlangd wordt? Een baan, een dikke auto, een eigen huis, dikke tv, kinderen en opvang voor de kids, en het geld dat we over hebben gaat naar de vakantie waar we dan na al dat zware werk echt aan toe zijn.

We doen eraan mee, dat zegt toch dat we kuddedieren zijn? Niets tegen een kudde, juist niet, maar de manier waarop, daar gaat het om. Er is een grote trend gaande betreft natuurlijk leven, maar het groepsgevoel is niet zo vanzelfsprekend, want ja. Dat is van 'mij', dus daar mag een ander niet aankomen. “Wat voor een ander doen, wat schiet 'ik' daar mee op?”

Hier is een plek waar je met elkaar bent, hetgeen je doet in belang is voor elkaar. Elke dag wordt er lekker eten gemaakt, soms voor een kleine groep van zeven personen, maar zoals vandaag waren er wel meer dan twintig! Er is eten genoeg, en er zijn handen genoeg. Weet je niet hoe je kan bijdragen, vragen is geen misdaad. (Het voelt ook een beetje raar, als iedereen bezig is, om dan zelf te gaan niksen.) We leveren arbeid hier om de plek te runnen. Waar ben je goed in? Of waar ben je juist niet goed in, er is ruimte om te ontdekken en te ontplooien zonder competitie. Je merk dat het gewaardeerd wordt als je doet waar je goed in bent, want zo simpel is het. Maar doe het niet alleen voor jezelf. Je bent niets verplicht, maar als je bijvoorbeeld echt wat te vertellen hebt, houd dan niet je mond! Hier zijn er leerwillige oren. Hier zijn geen rare blikken omdat het 'raar' is wat je denkt of hoe je de dingen ziet. Je kunt lekker jezelf zijn, en dat is relaxed. Zo relaxed dat je geen vakantie nodig hebt want iedere dag is vakantie. Zo ervaar ik het.

Door de grote biodiversiteit is het ook nooit saai om te gaan oosten, want je wordt omringt met mooie mensen, en mooie planten. Een gele of oranje calendula is niet alleen vanwege zijn geneeskrachtige werking geplaatst in de groentebedden maar ook om zijn kleur. Deze kleuren geven ons een blij gevoel, net zoals de fijne geur van mint of verveine dat doet.

De grondlegger van deze plek is een gepensioneerde man met zowel de kennis over de gehele botanica als over de connectie met het leven. Iemand die zijn kennis deelt op theoretisch en praktisch niveau. En een wandelende encyclopedie...

Een plek voor verbinding, met elkaar en met onze Aarde als ons lichaam.

'Ik' wordt hier 'we', zonder jezelf te verliezen, maar juist door jezelf te vinden.

Magical Medicin Bean Tree

klik op de afbeelding om te verkleinen indien nodig :P

Arbeit macht frei

Om zes uur balkt de ezel en dan staan we op. Het is licht buiten en we werken tot het donker is, om vijf uur en dan gaan we meestal nog een anderhalf uur knallen. Vrijheid? Ja, omdat het mijn keuze is, omdat ik lekker de hele dag een spel aan het spelen ben. Mijn spel, mijn leven. Lekker buiten. We werken omdat we het leuk vinden, omdat elke beweging een training is. Er is geen stress hier. We doen alles op spierkracht en het eten smaakt daarom extra lekker. Na een week besefte ik mij dat we eigenlijk alles hier hebben, en dat doen we zelf. Water pompen we uit de grond, eten komt van het land, koken gaat op hout wat we uit de omgeving verzamelen, we composteren alles wat we verder niet hergebruiken en we hebben geen elektriciteit. We leven hier op drie hectare en dat is al veel te groot vinden ze hier. Ach ja, ruimte om een mooi bos te planten met een mooie biodiversiteit. Er zijn zoveel mogelijkheden, en er is zoveel te doen. Waarom hebben we nog extra entertainment nodig? Mensen zijn gelukkig hier, wat valt er nog meer te zeggen? We zijn nu met z'n vijven, vier jongemannen van mijn leeftijd wonen hier in een soort commune. Atilla en Gery hebben deze ecologische boerderij pas anderhalf jaar geleden opgestart en zonder voorkennis zijn ze aan de slag gegaan met samenwerking van vrijwilligers en Wwoofers, waarvan er nu twee bij de inmiddels kleine commune zijn blijven steken.

Er is geen stress, er is geen egoisme, we doen alles samen. Werken als een team, en dat maakt alles leuker. We werken ons niet uit de naad om een goede beurt te maken, want voor wie? En als we willen zweten dan doen we dat omdat we dat zelf willen. Omdat zweet reinigend is, je afvalstoffen worden je lichaam uit gewerkt, en dat werkt zowel mentaal als fysiek. Je reinigt jezelf, en we reinigen de Aarde. We geven leven aan de Aarde, in plaats van dat we haar leegplunderen. Deze manier van leven is volledig schoon. Het gaat ver ja, maar kijk naar de 'normale' manier van leven. We hebben allerlei gedachten over hoe het beter kan, maar we vervuilen nog steeds massaal ons grondwater, we gooien bergen met afval weg, we kopen allerlei dingen die we niet nodig hebben, we eten platgespoten eten uit een ver land, of we kopen eten van een boer die zijn grond verarmt en kunstmest moet gebruiken om onze groeten nog wat kleur te geven, en misschien nog wat vitaminen, we gebruiken allerlei materialen die we niet kunnen afbreken, we ergeren ons aan allerlei kleine dingen, we kunnen moeilijk samenwerken (want ja, ik laat me niet vertellen hoe het moet), we willen altijd iets extra, we willen willen en willen van alles. 

Eigenlijk best raar, ik mis van dit alles niets eigenlijk. Het eten is lekker en de mensen zijn tof, we gebruiken ons land goed en ik voel dat ik steeds sterker wordt. Ik voel mijn liefde voor alles steeds groter worden. Het is misschien moeilijk om afstand te doen van je baan, je geld, je luxe, je huisje, je spullen of je omgeving, maar als je het doet opent zich een wereld van vertrouwen en mogelijkheden. De natuur is oneindig, en ze heeft oneindig veel mogelijkheden. 

Ik voel ook dat we meer deze richting op gaan, dat mensen dat verlangen hebben, en mensen zoals hier zijn een grote inspiratie voor de wereld.

Szabadság Tanya

Tanya, zoiets als woonplek, groter dan een normaal huis, buiten de stad maar ook weer geen boerderij. Szabadság betekend Vrijheid. Hun plek van vrijheid. Vrijheid die ze niet in het rijke Zwitserland konden vinden. De setting is simpel, huisje boompje beestje(s), en een kindje op komst. Alleen zijn de plannen anders dan simpel. Al anderhalf jaar zijn ze bezig deze plek op te bouwen met een ecologische insteek. Geen rotzooi gebruiken als het ook natuurvriendelijk kan. Een huis van leem, stro, hout uit de buurt, water uit de grond, een tuin met een enorme biodiversiteit en er staat een schotel waarmee je de zonnestralen kan concentreren op één plek om op te koken (het is maar 25 graden hier en de zon schijnt vaak, nu ik dit schrijf gaan we het koude weer tegemoet, 7 graden) 

Het huis wordt gebouwd met de hulp van Wwoof-ers en met de financiële steun van de ouders van Dominik die hier komen te wonen als het klaar is.. Opdat ze vrolijk verder kunnen met het volgende project, hun eigen huisje dus, met alle verbeteringen natuurlijk waartegen ze bij het huidige project zijn aangelopen. En meer in deze stijl: Earthships

Solar Cooker - kan 's avonds voor andere doeleinden gebruikt worden :P

Het is mooi om mee te maken in welke fase ze zijn, de opstartfase. Ze zijn van mijn leeftijd, hij iets ouder en zij iets jonger. Dit maakt dat ik het kan vergelijken met mijn situatie, want ja, wat wil ik? Het is natuurlijk nog te vroeg om al plannen te maken voor 'hierna', maar ik kan niet ontkennen dat deze manier me wel aanspreekt en dat ik ook nadenk over hoe ik het zou aanpakken. Wel in Nederland, dat is toch mijn thuislandje zeg ik nu. We zien wel of dat veranderd of niet. Zij hebben vaak wwoofers om hen heen en dat zorgt ook dat ze niet vereenzamen op een plek als dit. Je hebt een stadje in de buurt, maar de taal is zo moeilijk dat aanspraak toch lastig blijft. Hongaars is zogezegd de moeilijkste taal ter wereld om te leren. De woorden zijn niet uit te spreken, zinnen zijn niet te lezen, verstaat geen enkel woord en het lijkt nergens op.

Ik ben met hen alleen, er zijn op het moment geen andere wwoof-ers, de volgende komt 1 november, en dan ben ik net weg. Ergens wel jammer, anderzijds voelt het daardoor wel meer als 'thuis'. We doen bijna alles samen, het is gek en had het niet verwacht dat dit bij me zou passen. Thuis ja. Voor nu is dit mijn enige thuis, en ik herinner me dat Dominik schaterlachend vanaf de brievenbus naar ons toe kwam gelopen met een brief in zijn hand met mijn naam erop en geadresseerd aan dit adres dus. Van de sociale verzekeringsbank, die hadden een adres nodig.. 

Ben vooral bezig met de muren en de vloer. Muren zijn van leem en de constructie van het huis is van hout om schuren in het leem te voorkomen. Leem is een soort klei, wat wordt gemengd met water en stro om een goed isolerende substantie te krijgen. Blokken worden gemaakt door ze in een vorm te drukken. Aan de toplaag van de buitenkant wordt kalk toegevoegd voor bescherming tegen water. Zo kan ik natuurlijk nog wel even doorgaan, maar ik houd het bij een paar plaatjes.

Torpedo hond, zelfmoordkitten en een levende schaduw. Het zijn uiterst eigenwijze dieren, maar ze leven gelukkig op deze plek. Shivana, de hond van één jaar oud is me iets te druk en kan me niet alleen laten wanneer ik geconcentreerd mijn yoga-oefeningen doe, maar het feit dat ik op deze plek rustig iedere ochtend op kan staan om een uurtje yoga te doen maakt het goed.  

Ik had een dagje Boedapest genomen, een vriend draaide in een club hier en ik wilde hem daarom bezoeken. Totaal vergeten om aan hem een slaapplek te vragen en ondanks een paar hele fijne vrouwelijke danspartners was mijn Hongaars niet goed genoeg om te vragen of ik bij hen kon slapen zonder bij-bedoelingen... No go dus, toch eindigde ik op een unieke slaapplek. 

           

Achter het beeld was een soort halve cirkel van pilaren waar ik tussen kon liggen. Wat een geweldig uitzicht over de Donau met al die fantastische bruggen... Na een paar uur slaap werd ik wakker en er waren twee jongens op het beeld van onze saint Gellért geklommen en vroegen of ik er ook bij kwam. Met nog slaap in m'n ogen het beeld op geklommen en met de opkomende zon was dit toch wel een ereplaatsje hoor... Klikte goed (in Budapest kunnen de meesten wel Engels overigens) en ze hebben me wat wegwijs gemaakt in deze grote stad en aangeraden om een stoombad in te gaan. Daar schijnt Hongarije nogal bekend om te staan. Terug naar huis was alleen drama, bijna zeven uur over gedaan en dan denk je wel... Wat DOE ik hier... Al dat wachten, verkeerd rijden, niemand kunnen verstaan, ik wil naar huis! Maar ik heb geen huis! nee wacht, de tanya is mijn thuis. Het voelt als thuis.

Terug naar een ritme, naar een leven van leven, niet van rijkdom. Waar leven de diversiteit van de vliegen en torren op tafel zijn. Zoveel verschillend leven, zo verschillend van Nederland. De eerste dagen vond ik ze misschien irritant, maar nu kan ik ze met plezier aanschouwen. Wie het kleine niet eert is het grote niet weerd he? Zo ook al de verschillende bomen die geplant zijn in de tuin. Ik ben toch erg benieuwd naar hoe het er over een paar jaar uit ziet. Mijn tijd zit er bijna op hier, volgende week naar een heel ander iets. 

Out Switch Farm. Nee ze zijn geen bio-hippies, maar wel wereldverbeterende, natuurvriendelijke, hergebruikende levensaanbidders die in een commune wonen... Ik ben benieuwd.

Aangekomen op de eerste bestemming

Vrijdag, 10 Oktober

Het is altijd even ploeteren om liftend Nederland uit te komen maar tegen mijn verwachting zat ik op de dag van vertrek al in een vrachtwagen richting Hongarije... Maar hoe is het met liften gesteld in Nederland zet: Ik werd gejaagd als lifter op een tankstation in Den Bosch, "Shell heeft het liever niet", ze willen niet dat je hun klanten lastigvalt. Goed gelukkig kon ik uit zicht van camera`s verder liften en om een uur of zeven was ik bij Venlo op de grens van Duitsland. Daar kwam ik een Hongaar tegen die om 22u vertrok naar Budapest, genoeg tijd om even te eten dus. Vervolgens ben al slapend naar de grens van Oostenrijk toe gereden, makkelijk reizen dus, er was ook genoeg tijd en ruimte voor mn gitaar in de cockpit dus wat lol gemaakt met muziek. Met vier talen door elkaar heen om tot een zin te komen, konden we toch aardig communiceren. Eerste woordjes Hongaars geleerd. Inmiddels weet ik dat het de moeilijkste taal is om te leren..
Kussenem Sepen. Hartelijk dank.

De volgende dag eindigde ik in Wenen waar ik tot vergissing van de lift in de stad werd afgezet ipv op een tankstation richting Budapest.. Geen getreur want wanneer je dit soort dingen accepteert dan sta je open. Een bezoek aan Wenen dus, ik heb geen haast. We reden langs Schonbrünn, een paleis met een gigantische beeldentuin. Ik liep per ongeluk direct naar het hoogtepunt met uitkijk over heel Wenen. Hier stond een schijnbaar bezienswaardige soort Arc-de-Triomphe, want er kwamen serieus veel mensen en bustreintjes langs. Een goede plek om even gitaar te spelen dacht ik, en hey, ik zet voor de zekerheid mn koffer maar open. Ik was in mn sas dus het spelen ging goed, en na 50 minuten telde ik 33 euro in mn koffer. Een leuk bedrag voor een hostel om de nacht te spenderen. Toevallig een heel leuk youth-hostel waar gelukkig nog één plek vrij was. Er was een groep, dertig man, vanuit allerlei verschillende landen die met een grote bus van stad naar stad rondreisde en waar ik met mijn Franse kamergenoten leuk mee op kon schieten. Tot 2uur snachts op een basketbalveldje gebivakkeerd met muziek. Mn gitaar (en enkeltamboerein, kalimba, klankschaal) komen goed van pas dus. Gek dat het nog zo druk is met rondreizende mensen deze tijd van het jaar.
Volgende dag musea bezocht op het museumkwartier. Bijzonder despressieve kunst, maar wel goed moet ik zeggen. Cosina von Bonin. Erna liep ik wat plomverloren rond en na zoiets kan je ineens unheimlich voelen in zo'n grote stad. Ik maakte het plan om nog wat te spelen in Schonbrünn maar goed voelde het niet. Blijkbaar niet voor niets kwam ik daarom een meisje tegen in de metro die me naar een tof festival meebracht. One festival, een bijzonder gegeven. Midden in de stad, met als entree een brug. Eten was gratis (gesponsord) en het was een hele open en lieve sfeer. Echt een soort vrijplaats voor alternatievelingen. Er was toestemming voor gevraagd vanuit het gegeven dat het organiseren van een bijeenkomst op politiek gebied mag. Ze hadden het echt mooi opgezet met grote tenten en een kampvuur, en een helder infobord met tekst en uitleg over manieren van samenleven met als fundament `respect elkaar`. Hippie achtig dus, maar ongelooflijk hoedat de sfeer zo sterk was. Echt oprecht en diepgaand. Ik ben daar gebleven en mooi gitaar gespeeld en gezongen ook, op een manier die ik normaal niet durf te tonen. Een doel van deze reis is dus eigenlijk al nu al succesvol geslaagd! Hele mooie mensen ontmoet hier. Ik kon in een van de tenten slapen, dat gaf toch wel een bijzonder gevoel. De volgende dag ben ik in de middag weggegaan na een mooi afscheid, met een gevoel dat dit niet de laatste keer was. Ben met de metro en bus naar een tankstation aan de snelweg richting Budapest gegaan en bij de grens kwam ik een Italiaan tegen die helemaal naar Szeget ging. Mijn eerste Wwoof-plek is zo'n vijftig kilometer boven Szeget dus dat was ideaal. Ondanks dat hij enigszins teleurgesteld was dat ik geen Italiaans en maar een beetje Duits kan konden we het uiteidelijk toch goed vinden en hij heeft me in Szeget bij een camping afgezet. Niet dat deze open was, uiteindelijk nog een dik uur gelopen met alle spullen om bij een welverdient hotel uit te komen en waar ik een heerlijk ligbad heb genomen met een enkel kaarsje als licht (ipv het vieze tl-licht dat er hing).
Het is snel donker maar prima weer hier. Szeget schijnt de stad van Europa te zijn waar het vaakst de zon schijnt. Ik pak een bus en met een uur rijden ben ik in Csoylospalos, waar ik dan uiteindelijk wordt opgehaald door Dominik en Esther, een Zwitsers stel die hun ecologische plekje aan het opbouwen zijn in een land waar de grond nog te betalen is om zoiets te kunnen opstarten. Aangekomen bij hun stekkie worden we verwelkomt door een mega enthousiaste hond die naar de Shivana luistert. Nu wil ik graag stoppen met schrijven en de rest aan de volgende keer overlaten.

1e bericht

03-oktober-2014 -> Elvis has left the building!

Vertrek uit NL
Liften naar Hongarije!
1e plek is:

Tanya 594
6135 Csolyospalos
Hongarije